کد مطلب:193968 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:159

پیروی از فرمانهای خدا
و اعلموا ان أحدا من خلق الله لم یصب رضا الله الا بطاعته و طاعة رسوله و طاعة ولاة أمره من آل محمد صلوات الله علیهم، و معصیتهم من معصیة الله، و لم ینكر لهم فضلا عظم أو صغر [1] ؛ و بدانید كه هیچ كس به كسب رضای خدا نائل نمی شود، مگر با فرمانبرداری از خدا و فرمانبرداری از پیامبر او و فرمانبرداری از كارگزاران او كه از خاندان محمد صلوات الله علیهم می باشند [و بدانید كه] نافرمانی آنها نیز نافرمانی خدا است و نباید هیچ یك از فضایل آنان را - كوچك باشد یا بزرگ - منكر شود.

«أحدا» نكره در سیاق نفی، و نشان دهنده عموم است، و از جمله عام هایی است كه تخصیص نشده و استثنا ندارد. معنای این فقره چنین است: هیچ كس بی پیروی از خدا و رسولش و اولی الامر كه از خاندان اویند نمی تواند رضایت خدا را به دست آورد.

اگر این سه ویژگی (یعنی اطاعت از خدا، اطاعت از رسول، و اطاعت از اهل بیت) در كسی جمع شد «اصاب برضا الله» رضایت خدا را جلب كرده و اگر یكی از این خصوصیات نباشد رضای حق تعالی نیز حاصل نمی شود.

نمی توان قرآن را بدون رسول قبول كرد. هر كسی بخواهد براساس قرآن عمل نماید، به ناچار باید رسول را نیز بپذیرد و پذیرفتن رسول و قرآن نیز بدون ایمان به نایبان رسول



[ صفحه 182]



بی فایده است. البته، كسب رضای الهی با عفو مقام ربوبی تفاوت دارد. ممكن است خدا هر چند از كسی راضی نباشد او را ببخشاید اما آن كه به دنبال كسب رضای خدا است، باید این سه ویژگی را در خود زنده نماید.

«من» در این عبارت نوشته است، به این معنا كه عبارت «معصیتهم من معصیة الله» یعنی معصیت رسول و اولیای امر، در واقع از معصیت خدا ناشی می شود.


[1] متن نامه.